Weer eens op pad

Het is een tijd die we ons zeker zullen gaan herinneren, thuis werken, geen visite, afstand houden, niet zingen met elkaar, volledig digitaal communiceren. Mensen die je in een grid op het scherm ziet en je aanstaren alsof je  naar de openingsshot van The Muppet show aan het kijken bent. Wat is het dan heerlijk om weer eens op pad te gaan en natuurlijk rekening houden met het op veilige afstand blijven van de andere mensen. Een week geleden wat rondgereden in een stukje Nederland waar we nog nooit waren geweest, Schouwen-Duivenland, Goeree-Overflakkee. Rustig door de aardappelvelden rijden en langs het water even stoppen om over het strand te wandelen. Het merendeel van de bezoekers (en het waren er behoorlijk wat) is er om te kite-surfen, een aantal wandelt en een klein aantal, zoekt met harkje en emmertje naar schelpdieren. Dit alles tegen een achtergrond van wolkenpartijen en windmolenparken, hoe mooi kan Nederland zijn.


35 Dagen

zijn omgevlogen. Je kent het vast wel als je op vakantie bent, de eerste paar dagen, met veel nieuwe indrukken, gaan voorbij zoals alle andere dagen, maar zodra je wat gewend bent en de eerste week is plots voorbij, dan komt de rest van de vakantie en voor je het weet moet je je vlucht bevestigen voor de terugreis. Het is weer erg leuk geweest, eerst naar het noorden, daar hadden we onze planning op gemaakt. Niet te vroeg, want dan is de temperatuur niet aangenaam. Later bedachten we ook Kyushu te bezoeken (het meest zuidelijke eiland als je voor het gemak even Okinawa niet meetelt) en dat is dan in juni juli weer erg heet…..en vochtig. Maar de combinatie van natuur en steden vinden we heerlijk (we wonen immers niet voor niets in het centrum van Den Bosch). 

We pakken in de ochtend onze spullen in en zorgen dat we op tijd op het vliegveld zijn, in de hoop een upgrade mee te kunnen pikken voor een comfort stoel. De plaatsen bij de nooduitgang zijn wel fijn, maar ook smaller dan de overige stoelen, dus als dat lukt zou het mooi zijn. Meer zit- en beenruimte, dat is wel lekker voor een 11 uur lange vlucht. Helaas, ijdele hoop.

Op 5 juli lazen we dat er op Kyushu en dan met name in Kagoshima noodweer was,  zo erg veel regen gevallen dat er aardverschuivingen plaatsvonden. De noodsituatie werd afgeroepen en mensen (een miljoen) moesten worden geëvacueerd. Daar waren we 10 dagen eerder en midden juni was er een aardbeving op Hokkaido.  We waren gelukkig net drie dagen eerder naar het zuiden gevlogen. 

Het is een vakantie met aparte momenten geweest, een enkele keer zelfs ook wel beangstigend (loos brandalarm). Het is een bijzonder land, mensen die je totaal negeren op straat of in de metro, maar die diep buigen als je als klant de winkel inkomt of uitgaat. Je luid begroeten zodra je binnenkomt in restaurant of winkel maar verder helemaal niet luidruchtig zijn. In treinen is bellen niet toegestaan en als er wordt gebeld, dan wordt het gesprek op het balkon gevoerd. Je wordt enorm vriendelijk geholpen als je de weg zoekt, men loopt met je mee om er zeker van te zijn dat je goed loopt. Waar je bij de bakker een kop koffie kunt pakken. Waar bijna alles in plastic zakken wordt ingepakt of zelfs dubbel ingepakt. Waar je voorsorteert op de roltrap zodat mensen met haast kunnen passeren. Waar wachten in een rij gebruikelijk is en niemand moppert in de wachtende rij. Waar rauwe eieren eten de normaalste zaak is en ook nog smakelijk. (we zullen het thuis niet meer doen). Waar de vis heerlijk vers is, maar waar sinds kort ook weer walvis wordt gevangen (hoe is dit mogelijk in deze tijd). Waar je overal in huis je schoenen uitdoet en dan de gereedstaande slippers aandoet, waar geen verschil is tussen links of rechts en er geen maat groter dan maat 39 bestaat, lijkt wel. En nee daar hebben we geen foto van…………of wel?

Met uitzondering van ons eerste kameruitzicht vlak bij Narita airport (keken uit op veel groen en een groot chique Hilton hotel, hebben we van al onze kamers een foto van het uitzicht gemaakt. Een aantal hebben we al gedeeld, maar dit is de uiteindelijke serie geworden. Duidelijk zal zijn dat we voor wat betreft slaapgelegenheid, geen big spenders zijn. Onder het motto, we zijn er toch maar hooguit 8 uur per dag, dus waarom veel geld eraan uitgeven, denken de hotelbazen, “..dan zul je ook wel niet naar buiten willen kijken…”. Er is een plek waar we een uitzondering gemaakt hebben en dat is dan ook direct te zien. Welk uitzicht is dat? Zend ons je antwoord toe via een mail en onder de inzendingen met het juiste antwoord verloten we een prachtig Tokyo Giants baseball shirt (100% polyester en eventueel voorzien van een fake handtekening). Vooruit aan de gang.

Sapporo

Asahikawa

Kushiro

Tsukiura

Chitose

Fukuoka

Nagasaki

Kagoshima

Kobe

Tokyo


Tokyo, waar rook is….

….het is na middernacht, we zijn nog op, als ineens een alarmbel begint te rinkelen. Is het in ons 4 verdiepingen tellende appartementen complex? We lopen naar het balkon en zien aan de overkant de buren ook op het balkon en ze kijken naar onze flat, ze roepen niets en blijven rustig en we horen de beneden buren in het Engels met iemand anders praten. “We krijgen het alarm niet uit …”. De lift geeft een buiten gebruik signaal en we kijken naar beneden, naar de vluchtroute die we via een zijdeur kunnen bereiken. Meer mensen beneden, maar geen enkel signaal dat het hier om een brand gaat. In de verte horen we sirenes, zoals we die wel vaker hebben gehoord, alleen deze blijven we goed horen, sterker nog ze worden alleen maar luider. Binnen de kortste keren staan er een vijftal brandweerauto’s in de straat en omringende straten, mannen stappen uit met hakbijlen en verderop wordt een slang aangesloten op een waterpunt. Even later verschijnen er twee broeders met een brancard. Nog steeds wijst niets op een echte brand, maar we snappen dat voorzichtigheid geboden is en dat ze alles moeten controleren. De brandweerman die bij onze nooduitgang deur aanklopt, vraagt ons of er brand is, gelukkig begrijp je elkaar in deze situatie instinctief. Daar hoef je geen Engels of Japans voor te kennen. Gelukkig blijkt het een loos alarm te zijn geweest. De beneden buren worden nog ondervraagd door de politie en langzaam aan wordt de straat weer rustig. Opvallend was, dat naast alle hulpverleners er maar een handjevol mensen op het rumoer waren afgekomen.
Als alles is opgeruimd wordt er zachtjes op onze deur geklopt, een vrouw en brandweerman staan voor de deur. Zij blijkt de bovenbuurvrouw te zijn en fungeert als tolk voor de brandweerman. “Er is geen brand, jullie kunnen rustig slapen”, arigatou gozaimasu (hartelijk dank) zeggen we bedeesd….



Tokyo Giants

Vorig jaar bezochten we een Sumo worstel toernooi en dit jaar boekten we een kaartje voor een baseball wedstrijd. We hadden ons een beetje voorbereid door op internet de spelregels op te zoeken en bovendien de huisregels van de Tokyo Giants goed door te nemen. Geen flessen of blikjes mochten worden meegenomen, tassen zouden worden gecontroleerd en een van de meest in het oog springende regels luidde: Als je je als Giant fan in een vak met fans van de tegenstander bevindt, juich dan niet te hard (die hadden we goed in de oren geknoopt, daar konden we ons wel iets bij voorstellen). 

We hadden één camera met groothoeklens meegenomen en een verrekijker, want het is wel leuk dat je de gezichten kunt zien en we wisten van te voren dat dat vanaf onze zitplaatsen niet eenvoudig zou worden. In onze prijsklasse zou het goed kunnen zien van de spelers, door twee brildragende 50 plussers, als een klein wonder kunnen worden beschouwd. 

Bij het binnenkomen zagen we al direct dat vaste fans heel creatief waren, gewoon komen aanzetten met een halfliter blik bier en dit overgieten in een ter beschikking gestelde kartonnen beker van een halve liter. Hadden we niet in de gaten, we stonden al binnen en hadden niets bij ons wat maar enigszins op een drankje leek. We bestelden onze biertjes in een van de vele tentjes op de galerij, voor stadionprijzen. Het Tokyo Dome had veel weg van een ander stadion waar we ooit een prof basketbalwedstrijd hadden gezien: Madison Square Garden in New York, waar de New York Knicks een belabberde wedstrijd speelden. Veel snackbars en constant etende en drinkende lieden, je vraagt je af waarom ze naar een wedstrijd zijn komen kijken. Goed, hier in Tokyo hetzelfde beeld, maar wat wel heel leuk was, we kregen bij de ingang ieder een baseball shirt van de Tokyo Giants, het was natuurlijk de bedoeling dat je die zou aantrekken, maar we gaan zo zweten van kunststof, dus dat hebben we maar overgeslagen (mocht je iemand weten die baseball fan is en die we blij kunnen maken met een shirt van de Tokyo Giants, geef maar een seintje, wil ik er voor de gein ook nog wel een handtekening opzetten met een dikke zwarte stift.)

Lang verhaal kort, we hebben ons vermaakt (..had even bij een seizoenkaarthouder geïnformeerd, wat we konden verwachten, hij liet me een staatje zien van de competitie en Nagoya stond op plaats 5 en Tokyo op plaats 1).  Bij de eerste slagbeurt van de thuisploeg, sloeg de Giant speler direct een homerun, de toon was gezet, er volgde later nog 4 meer van deze klappers. 

In het stadion natuurlijk een giga scherm, waar uitzinnige Giant fans werden gespot door een cameraman, die uiteraard zocht naar zo’n ‘prachtig’ grijs Giant shirt. Na 4 innings kwam ik er achter dat mijn shirt precies de blauwe kleur had waarin alle fans van de tegenstanders zich hadden getooid. De kans dat ze me zouden filmen en dat ik, via het reuze scherm van het stadion, een moment van eeuwige faam zou beleven, was te verwaarlozen. Het gekregen grijze shirt van Tokyo aantrekken was geen optie, daar heb ik het al over gehad.

Wat overigens heel indrukwekkend was, waren de meisjes die dranken verkochten en met name de bier en whiskey-soda verkoopsters. Zij torsten een tank van ik schat een 15 liter op hun rug en renden de trappen af en op. Lachten hun tanden bloot richting het publiek, zwaaiden en spotten direct als iemand iets nodig had en hadden direct door waar hun ‘vaste’ flink doordrinkende klanten zaten. Verschillende merken bier en whiskey-soda, cola en andere frisdranken. Dus om de zoveel tijd, stond er weer een andere enthousiaste tiener je toe te lachen in de hoop dat je dorst had. Die meiden moeten een conditie hebben van ongekende klasse, want dat hielden ze de hele wedstrijd vol. 

Hoewel het heel erg leuk was om te zien en mee te maken, waren we wel wat teleurgesteld in baseball in het algemeen. Goed ze kunnen indrukwekkend hard slaan en hard en zuiver gooien en oh ja een sprintje trekken gaat ook nog wel, maar ze staan ook verrekte lang niets te doen. Zonder enige twijfel wel geconcentreerd en dat zal ook wel de nodige calorieën verbranden, maar een bosbrand zal het nooit worden. Als we iets hebben zien zweten was het de kaas op de hotdogs en anders wel de dames van de drank,  R E S P E C T (concentreer je en je hoort Aretha Franklin zingen)


het Tokyo Giant shirt



Tokyo

Vorig jaar zagen we overal posters van het nieuw te openen Digital Art Museum. Het opende vlak na onze vakantie in Japan. We waren erg nieuwsgierig hoe het zou zijn en reserveerden begin dit jaar al onze kaartjes. Digitale kunstwerken waarbij licht en computers een hoofdrol spelen. Verdeeld over drie hoofdruimtes met tussendoor kleine extraatjes. Indrukwekkend en het gaf ons ook een beetje het Eindhovense Glow gevoel, alleen waren camera statieven hier niet toegestaan.

Using Format