In het stadje Nara is een enorm bronzen Boeddhabeeld en dat trekt veel mensen. Bussen vol toeristen en schoolkinderen komen hier naar toe en lopen via een groot park waar heel veel herten los lopen, naar de tempel. We waren pas in de middag aangekomen in Nara, was warm en we besloten de Boeddha de volgende ochtend vroeg te gaan bekijken, voor de drukte. Dat betekent om 7.30 uur op pad, zelfs de hertjes sliepen nog. We konden heerlijk genieten van de rust, voor even, want een uur later werden we bedolven onder de hoeveelheid bezoekers. Een van de houten pilaren heeft aan de basis een gat en als je daar doorheen kruipt schijnt dat geluk te brengen. Als kind wil het wel lukken, maar als volwassenen het ook gaan proberen, wordt het duwen en trekken geblazen. Schoolkinderen zagen in ons een leuke oefening voor hun Engels, dus vroeg de dapperste of wij ‘a moment’ hadden. Hadden we natuurlijk wel. Met horten en stoten kwamen de zinnen eruit en bij twijfel werd er door zijn vriendinnen bijgesprongen. De lerares keek van een afstandje toe. We vonden het dapper en natuurlijk wilden we met ze op de foto, of de dappere nog een hug kon krijgen, tuurlijk jongen. Nara heeft een zee van hele leuke eettentjes en een aantal specialiteiten die we allemaal geprobeerd hebben. Mochi, een deegje van gestampte gekookte rijst, die zijde zacht is geworden en vervolgens verwerkt wordt met zoete rode bonenpasta. Geschaafd ijs met allerlei sausjes. In sake gefermenteerde groenten, heerlijk voor bij de maaltijd. Kleine achteraf tentjes die verrassend heerlijke gerechten op tafel zetten. Het valt ons op dat je voor een redelijke prijs, goed kunt eten met zijn tweeën. Japan hoeft voor wat betreft eten niet echt duur te zijn. Jazz live muziek in een restaurant, komt er 1000 yen bij je rekening, is toch leuk? En het was ook nog eens een heel leuk gezelschap. Volgende stap is misschien wel een karaoke bar, Monique?

Nana Koizumi

Op de eilanden Naoshima en Teshima kun je een aantal musea bezoeken. We moesten een keuze maken dus hebben we op Naoshima Chichu art center en het Benesse house bezocht. Op Teshima zijn we naar het Teshima art museum geweest. Wat een beleving, op Naoshima heeft architect Tadao Ando een museum ontworpen dat grotendeels in een heuvel ligt en het natuurlijke licht verlicht de werken van Claude Monet, James Turrell en Walter de Maria. Foto’s maken was niet toegestaan, maar we hebben desondanks, genoten van de beleving. Mocht je ooit naar Japan gaan en je bent in de buurt en je kunt genieten van architectuur en kunst…….doen!

Hetzelfde geldt voor Teshima art museum, wederom geen foto’s maken, maar oh oh wat was dit mooi. Zoek het even op via internet, het is zo mooi, we hebben ook hier weer genoten. Het gebouw is ontworpen door Ryue Nishizawa en het kunstwerk is van Rei Naito. Beiden geïnspireerd door water(druppels).

Buiten waren op Naoshima ook nog enkele kunstwerken ‘in het wild’ die wel gefotografeerd mochten worden. Daar stond een Karel Appel tussen, Frog and Cat en een werk van Yayoi Kusama, Yellow Pumpkin.

Na een lekkere lunch, heb je een boel afval. De doos waar je lunch in zat, deze zat weer verpakt in folie en dit in een plastic tas. Eetstokjes in plastic folie, inclusief tandenstoker. Een nat doekje, verpakt in folie, om je handen schoon te maken. Plus een plastic tasje van twee snacks en inpakpapier. Waar laat je dat? In een prullenbak. Maar daar moet je dan wel heel goed naar op zoek. We hebben het afval drie kwartier bij ons gehouden toen we in een ondergronds winkelcentrum een bak zagen staan. Op straat zie je wonderwel geen afval liggen, kennelijk neemt iedereen het netjes mee naar huis of naar de dichtstbijzijnde vuilnisbak. 

Het heeft vandaag geregend, een hele dag lang, tot aan de vroege avond. De eerste en de laatste foto van deze blog zullen hiervan getuigen, de twee overige foto’s zijn gemaakt in het Hiroshima Peace Memorial museum. Hiroshima voert na de atoombom aanval van 6 augustus 1945 een strijdt om de nucleaire wapenstrijd een halt toe te roepen. Het is een expositie waarin verhalen van de overlevenden en foto’s van na de ramp de rillingen over je rug doen lopen. Bij binnenkomst lacht een kinderklas van voor de A-bomb aanval je tegemoet en moet je gewoon meelachen vanwege de vrolijkheid van de foto. Eenmaal binnen, vergaat het lachen je snel. De tweede foto is van een kinderfietsje van de kleine  jongen die je op de achtergrond ziet. Familie had dit driewielertje toentertijd meebegraven met de peuter. Later is dit door de familie geschonken aan het museum. 

Wij proberen altijd vroeg op pad te gaan naar een volgende bestemming, maar helaas ging dat niet, onze vlucht naar Hiroshima vertrok 17:30 uur. Geen nood, in een grote stad als Tokyo is vast wel iets leuks te doen op een mooie zondag. We trokken naar het Yoyogi park, het grootste park van de stad. Een zee van mensen die overal op een kleedje of plastic zeil gingen zitten met familie, vrienden, geliefden en tassen, nee letterlijk koffers met etenswaar. En waar in Nederland een picknick zonder alcohol niet denkbaar is, wordt er vrolijk fris gedronken bij het eten. Ook grote groepen die gezamenlijke oefeningen deden en daar heel veel plezier aan beleefden…..zo te horen. In de late middag op weg naar Hiroshima zagen we beneden ons Mount Fuji. 

Midden in de stromende regen een taxi moeten pakken om niet als verzopen katten aan te komen in ons hotel. Werden we verrast door twee sushi schotels op de achterbank van de taxi. Vergeten door de vorige passagiers, we vonden het oprecht sneu en hebben ze tijdens het eten zachtjes bedankt.