Tokyo, waar rook is….

….het is na middernacht, we zijn nog op, als ineens een alarmbel begint te rinkelen. Is het in ons 4 verdiepingen tellende appartementen complex? We lopen naar het balkon en zien aan de overkant de buren ook op het balkon en ze kijken naar onze flat, ze roepen niets en blijven rustig en we horen de beneden buren in het Engels met iemand anders praten. “We krijgen het alarm niet uit …”. De lift geeft een buiten gebruik signaal en we kijken naar beneden, naar de vluchtroute die we via een zijdeur kunnen bereiken. Meer mensen beneden, maar geen enkel signaal dat het hier om een brand gaat. In de verte horen we sirenes, zoals we die wel vaker hebben gehoord, alleen deze blijven we goed horen, sterker nog ze worden alleen maar luider. Binnen de kortste keren staan er een vijftal brandweerauto’s in de straat en omringende straten, mannen stappen uit met hakbijlen en verderop wordt een slang aangesloten op een waterpunt. Even later verschijnen er twee broeders met een brancard. Nog steeds wijst niets op een echte brand, maar we snappen dat voorzichtigheid geboden is en dat ze alles moeten controleren. De brandweerman die bij onze nooduitgang deur aanklopt, vraagt ons of er brand is, gelukkig begrijp je elkaar in deze situatie instinctief. Daar hoef je geen Engels of Japans voor te kennen. Gelukkig blijkt het een loos alarm te zijn geweest. De beneden buren worden nog ondervraagd door de politie en langzaam aan wordt de straat weer rustig. Opvallend was, dat naast alle hulpverleners er maar een handjevol mensen op het rumoer waren afgekomen.
Als alles is opgeruimd wordt er zachtjes op onze deur geklopt, een vrouw en brandweerman staan voor de deur. Zij blijkt de bovenbuurvrouw te zijn en fungeert als tolk voor de brandweerman. “Er is geen brand, jullie kunnen rustig slapen”, arigatou gozaimasu (hartelijk dank) zeggen we bedeesd….