35 Dagen
July 24, 2019zijn omgevlogen. Je kent het vast wel als je op vakantie bent, de eerste paar dagen, met veel nieuwe indrukken, gaan voorbij zoals alle andere dagen, maar zodra je wat gewend bent en de eerste week is plots voorbij, dan komt de rest van de vakantie en voor je het weet moet je je vlucht bevestigen voor de terugreis. Het is weer erg leuk geweest, eerst naar het noorden, daar hadden we onze planning op gemaakt. Niet te vroeg, want dan is de temperatuur niet aangenaam. Later bedachten we ook Kyushu te bezoeken (het meest zuidelijke eiland als je voor het gemak even Okinawa niet meetelt) en dat is dan in juni juli weer erg heet…..en vochtig. Maar de combinatie van natuur en steden vinden we heerlijk (we wonen immers niet voor niets in het centrum van Den Bosch).
We pakken in de ochtend onze spullen in en zorgen dat we op tijd op het vliegveld zijn, in de hoop een upgrade mee te kunnen pikken voor een comfort stoel. De plaatsen bij de nooduitgang zijn wel fijn, maar ook smaller dan de overige stoelen, dus als dat lukt zou het mooi zijn. Meer zit- en beenruimte, dat is wel lekker voor een 11 uur lange vlucht. Helaas, ijdele hoop.
Op 5 juli lazen we dat er op Kyushu en dan met name in Kagoshima noodweer was, zo erg veel regen gevallen dat er aardverschuivingen plaatsvonden. De noodsituatie werd afgeroepen en mensen (een miljoen) moesten worden geëvacueerd. Daar waren we 10 dagen eerder en midden juni was er een aardbeving op Hokkaido. We waren gelukkig net drie dagen eerder naar het zuiden gevlogen.
Het is een vakantie met aparte momenten geweest, een enkele keer zelfs ook wel beangstigend (loos brandalarm). Het is een bijzonder land, mensen die je totaal negeren op straat of in de metro, maar die diep buigen als je als klant de winkel inkomt of uitgaat. Je luid begroeten zodra je binnenkomt in restaurant of winkel maar verder helemaal niet luidruchtig zijn. In treinen is bellen niet toegestaan en als er wordt gebeld, dan wordt het gesprek op het balkon gevoerd. Je wordt enorm vriendelijk geholpen als je de weg zoekt, men loopt met je mee om er zeker van te zijn dat je goed loopt. Waar je bij de bakker een kop koffie kunt pakken. Waar bijna alles in plastic zakken wordt ingepakt of zelfs dubbel ingepakt. Waar je voorsorteert op de roltrap zodat mensen met haast kunnen passeren. Waar wachten in een rij gebruikelijk is en niemand moppert in de wachtende rij. Waar rauwe eieren eten de normaalste zaak is en ook nog smakelijk. (we zullen het thuis niet meer doen). Waar de vis heerlijk vers is, maar waar sinds kort ook weer walvis wordt gevangen (hoe is dit mogelijk in deze tijd). Waar je overal in huis je schoenen uitdoet en dan de gereedstaande slippers aandoet, waar geen verschil is tussen links of rechts en er geen maat groter dan maat 39 bestaat, lijkt wel. En nee daar hebben we geen foto van…………of wel?
Met uitzondering van ons eerste kameruitzicht vlak bij Narita airport (keken uit op veel groen en een groot chique Hilton hotel, hebben we van al onze kamers een foto van het uitzicht gemaakt. Een aantal hebben we al gedeeld, maar dit is de uiteindelijke serie geworden. Duidelijk zal zijn dat we voor wat betreft slaapgelegenheid, geen big spenders zijn. Onder het motto, we zijn er toch maar hooguit 8 uur per dag, dus waarom veel geld eraan uitgeven, denken de hotelbazen, “..dan zul je ook wel niet naar buiten willen kijken…”. Er is een plek waar we een uitzondering gemaakt hebben en dat is dan ook direct te zien. Welk uitzicht is dat? Zend ons je antwoord toe via een mail en onder de inzendingen met het juiste antwoord verloten we een prachtig Tokyo Giants baseball shirt (100% polyester en eventueel voorzien van een fake handtekening). Vooruit aan de gang.
