Tokyo II

We besluiten op het laatst om onze laatste week Japan in Tokyo te blijven. We zijn het constant verkassen een beetje zat en Tokyo is zo groot, er valt zo veel te zien. Prachtige parken, mooie musea, giga winkels en kleine maar zeker niet minder charmante straatjes en overal kun je heerlijk eten, van snack tot zoet op een parkbank of aan tafel. En tussen de gigantische gebouwen tref je dan pareltjes aan als je je even van de mainstream losweekt. Het is een stad waar het huren van een 25 m2 appartement evenveel kost als de gemiddelde huur van een eensgezinswoning in Nederland. Het is er propvol en toch is er een rust op straat. Veel verkeer en toch is het rustig. Een vol station tijdens de ochtendspits en je hoort de vogeltjes fluiten (op sommige stations komt dit overigens uit een luidspreker). Prachtig onderhouden bomen, waaronder heel veel Ginko bomen. Wachten op je beurt, voor metro of winkel, doe je netjes in een rij. Nergens het gevoel krijgen dat je als toerist wordt belazerd. We worden er nog rustiger door en als er dan luidruchtige mensen zijn, dan zijn het in 99,99 van 100 gevallen toeristen. Wat zou het toch mooi zijn als die zich zouden proberen te mengen in de adem van het land. 

Japan is niet alleen maar rozengeur en maneschijn, het is ogenschijnlijk superschoon, het valt je direct op als er vuil op straat zwerft. Geen prullenbak te bekennen als je door de stad loopt, bij je houden en thuis dumpen. Maar dan merk je hoe snel je een boel vuil verzamelt. Heel veel is verpakt in plastic, bij het kopen van bijvoorbeeld een bentobox, krijg je standaard een nat doekje in plastic, een plastic tas en niet te vergeten de bentobox, waarin de verschillende onderdelen zijn geplaatst op plastic onderzettertjes en/of gescheiden worden door plastic groenstroken. Eetstokjes in papier maar de tandenstoker in plastic. Box is netjes verpakt in papier en soms is de box zelf omwikkelt met cellofaan. Van een lunch met zijn tweeën heb je al een heleboel plastic afval. Zou mooi zijn als daar een milieuvriendelijkere oplossing voor zou komen. En met de komende Olympische Spelen in 2020 en een verwachte toeristenstroom van 40 miljoen, is de stad een flinke uitdaging aangegaan. Je maakt niet makkelijk contact met Japanse mensen en ze komen ook wel wat afstandelijk over. Zijn heel behulpzaam, maar worden, denken we, belemmerd door het niet beheersen van een gemeenschappelijke taal. En ook als er Engels wordt gesproken of wij, met het boekje in de hand, ons dapper begeven op het Japanse speelveld. We begrijpen elkaar vaak niet omdat de uitspraak niet herkenbaar is. Maar in zulke gevallen was het contact toch altijd heel charmant en waardevol.

We hebben het nodige gekocht, want je kunt je voorstellen dat we onze ogen niet in onze zak hebben en dat we veel leuke dingen hebben gezien die we de moeite waard vonden. De handbagage reistas wordt gepromoveerd tot ruimbagage en volgepropt. Onze koffer wordt netjes verpakt en alle kleding (vuil of niet vuil) fungeert als buffer voor onze breekbare aankopen. Maar hoe kom je er nu achter of je binnen de 23 kg blijft. Een weegschaal zou mooi zijn, Japan zou Japan niet zijn als je voor het incheckpunt van je bagage een weegschaal aantreft met een prachtige ruime roestvrijstalen tafel voor het herverdelen van de boedel. 

We hebben de PASMO card (smart card waarmee je kunt betalen, metro, winkels) bewaard en de Yen biljetten in onze portemonnee laten zitten. We zijn nog niet klaar in Japan.