Geisha

Anders dan de titel doet vermoeden, we hebben geen geisha of leerling geisha (maiko) gezien. Valt ook niet mee, je moet de juiste plaatsen weten en je moet heel veel geluk hebben. (Klinkt net alsof we op zoek zijn geweest naar een zeldzaam vogeltje, wat eens per jaar op doorreis naar het zuiden Den Bosch aandoet). In plaats daarvan wandelden we door Kyoto, bezochten het Sento Imperial Palace, Kinkakuji tempelcomplex, superdeluxe ‘Bijenkorf’ Takashimaya waar alleen al de food afdeling tong- en ogenstrelend is. Maar het lopen door kleine achteraf straatjes, waar je een winkeltje tegenkomt waar ze suikersnoepjes verkopen die geserveerd worden bij een thee ceremonie, zo mooi en elegant van vorm, daar kunnen we ook heel erg van genieten. De wijk waar we vier nachten hebben overnacht, had tal van die kleine ondernemers, we kochten er ons brood of kant en klare hapjes voor lunch of avondeten. Niet uit de fabriek, maar allemaal in de keuken bereid die grenst aan de winkel. Waar de locals ook hun boodschappen doen en wat smaakte dat allemaal goed. Bij het winkeltje met de hapjes, had de vrouw geen 50 yen terug, in plaats daarvan kregen we een bakje eiersalade, dat is nog eens een leuke ruil in natura. 

We raken gewend aan de manier hoe mensen hier wachten op de bus, je verwelkomen in de winkel of je nabuigen als je de winkel verlaat. Hoe kleine kinderen in mooie uniforme kleding, voorzien van enorme rugzak alleen met de bus naar school gaan. Er geen prullenbak te vinden is en er geen vuil op straat ligt. Dat alle hondjes apricot poedels schijnen te zijn en dat mensen op gedempte toon met elkaar spreken. Dat bomen worden gesnoeid op een delicate manier, alsof je de nagels van je hoogbejaarde moeder knipt. Dat senioren hier nog een actief leven leiden en zich daar ogenschijnlijk wel bij voelen. Van de de prachtige esdoorn en ginko bomen. Aan de kleine huifkar achtige autootjes die hier heel veel rondrijden. Dat je bij de douanecontrole een stel slippers krijgt aangeboden als je je schoenen uit moet trekken en dat ze vervolgens een kruk voor je pakken als je ze weer moet aantrekken. Deze dingen maken het reizen voor ons als toerist heel aangenaam. Ik hoorde Monique gisteren zelfs met een verhoogde stem ‘Arigato gozaimasu’ zeggen en dat ging heel natuurlijk.

Terwijl ik dit schrijf in de treinreis van Kyoto naar Matsumoto, snelt het Japans landschap aan ons voorbij, dorpjes, veel rijstvelden, volkstuintjes, groene heuvels en in elke stad gillende reclameborden. Dat is misschien wel het enige wat lawaai maakt in dit land.