We zijn blij dat we een laptop bij ons hebben en WiFi router hebben gehuurd. Zo kunnen we nog informatie winnen en alvast even kijken waar onze volgende slaapplek ligt. Hoe het er uitziet, zodat je iets herkenbaars hebt als je daar loopt te zoeken. Want zoeken op adres ter plekke is niet eenvoudig. We schrokken wel even toen we via Google maps ons komende hotel (geboekt via de bekende Booking.com) zochten. Het mooie druppeltje kwam op een plek, die bij overschakeling naar satelliet een lap grond liet zien. Geen bebouwing, helemaal niets. Zoeken via de GPS van de huurauto leverde ook niets op, nummer als toegang tot de kaarten was onbekend. We laten ons niet voor de gek houden en we raken niet in paniek. Booking.com verhuurt dit hotel, we hebben een bevestiging en we hebben nog niets betaald. Laten we dan een supermarkt in de buurt pakken. Recht tegenover lag een politiebureau, daar zijn er niet zo veel van. Het telefoonnummer ingegeven in de GPS van de auto en rijden maar. In de buurt aangekomen, na een lange rit door vele tunnels (we reden immers door de Japanse Alpen) herkennen we (dank je Google maps) de plek en zien we op de lege plek een spiksplinternieuw hotel staan met een parkeerplaats waar op dat moment maar 1 auto stond. Binnen overal witte orchideeën met kaarten, dat moet wel van een opening zijn. Klopt, het hotel is 10 dagen geleden geopend en alles deed het netjes en zag er piekfijn uit. Een binnen en buiten onsen (badhuis), die we ‘s avonds meteen hebben getest, met vele anderen gasten. Want inmiddels waren er een aantal touringcars aangeschoven en het hotel zat helemaal vol.
In het centrum van Takayama zaten een aantal sake brouwerijen, waar je ook sake kon proeven. Eén werd aanbevolen, daar kon je gratis proeven. In een koeling stonden een aantal flessen, je kocht een sake bekertje en je mocht (officieel per fles één keer, het was geen ‘all you can drink’ bezigheid) van alle flessen proeven. Kun je het je voorstellen, een drukte van jewelste voor die kast en mensen die al snel een snee in hun neus hadden. Met name de westerse toeristen wisten wel raad met de flessen. Hier hadden we geen zin in en we kozen voor een andere brouwerij. Daar mocht je twee keer proeven en daarna gewoon betalen voor een groot of klein (60 ml) glas. Ik moet bekennen dat het me niet tegenviel. De enige kennismaking die we hebben was de warme variant in een restaurant en dat was altijd een beetje laffig. Maar deze koel geserveerde daiginjo sake smaakte heel goed. We hebben naderhand geen fles ingeslagen, want je moet na opening toch redelijk snel de fles legen.
Zondag in het Nationaal park Kamikochi Chubu Sangaku in een prachtige omgeving gewandeld. Omgeven door Mount Take-Sake (vulkaan) en andere bergen van deze Japanse alpen, tot wel 3190 m hoog. Prachtig weer en een aangename wandeltemperatuur en genieten van de flora en fauna, waaronder een paar apen. (Er was een zwarte beer gespot, op 6 mei, maar deze liet zich ‘gelukkig’ niet zien tijdens onze tocht). Van de apen geen goede foto kunnen maken, we hebben alleen maar 24 - 28 - 50mm bij ons.
Yukata is een soort huiskimono. Voor mannen en vrouwen gelijk, alleen de band die alles bij elkaar houdt wordt bij vrouwen in de taille en bij de mannen op de heup gebonden. In onze tweede ryokan, in het mooie bergdorp Shirakawago, liggen bij aankomst de yukata’s al klaar. De aardige eigenaar vertelt ons dat we om 18:00 avondeten. We lopen nog een beetje door het dorp en zijn 17:45 terug en wachten op onze kamer op ons eten (bij onze eerste ryokan werd het eten op de eigen kamer genuttigd, alleen het ontbijt deden we in een gemeenschappelijke ruimte). Een klop op de deur en we deden onze schuifdeur open. Blijkt dat we in de gemeenschappelijke ruimte eten, geen probleem, eten is eten. Zien we bij binnenkomst dat wij de laatste zijn, alle andere gasten zitten al aan tafel……in hun YUKATA. Monique fluistert dat ze in de voorbereiding meent te hebben gelezen dat verwacht wordt om in je yukata en opgefrist aan het diner deel te nemen. Helemaal niet meer aan gedacht, nou de yukata lag nog netjes opgevouwen op onze kamer en opgefrist waren we ook niet. We voelden ons wel een beetje opgelaten, begrijp je dat?
Shirakawago is een dorpje in de bergen waar prachtige oude boerderijen staan, voorzien van een geweldig dik rieten dak. Enkele van deze boerderijen worden als ryokan gebruikt. Overdag wemelt het van de bezoekers, maar na 17:00 uur keert de rust terug en neem het gekwaak van de kikkers het over, prachtig.
Anders dan de titel doet vermoeden, we hebben geen geisha of leerling geisha (maiko) gezien. Valt ook niet mee, je moet de juiste plaatsen weten en je moet heel veel geluk hebben. (Klinkt net alsof we op zoek zijn geweest naar een zeldzaam vogeltje, wat eens per jaar op doorreis naar het zuiden Den Bosch aandoet). In plaats daarvan wandelden we door Kyoto, bezochten het Sento Imperial Palace, Kinkakuji tempelcomplex, superdeluxe ‘Bijenkorf’ Takashimaya waar alleen al de food afdeling tong- en ogenstrelend is. Maar het lopen door kleine achteraf straatjes, waar je een winkeltje tegenkomt waar ze suikersnoepjes verkopen die geserveerd worden bij een thee ceremonie, zo mooi en elegant van vorm, daar kunnen we ook heel erg van genieten. De wijk waar we vier nachten hebben overnacht, had tal van die kleine ondernemers, we kochten er ons brood of kant en klare hapjes voor lunch of avondeten. Niet uit de fabriek, maar allemaal in de keuken bereid die grenst aan de winkel. Waar de locals ook hun boodschappen doen en wat smaakte dat allemaal goed. Bij het winkeltje met de hapjes, had de vrouw geen 50 yen terug, in plaats daarvan kregen we een bakje eiersalade, dat is nog eens een leuke ruil in natura.
We raken gewend aan de manier hoe mensen hier wachten op de bus, je verwelkomen in de winkel of je nabuigen als je de winkel verlaat. Hoe kleine kinderen in mooie uniforme kleding, voorzien van enorme rugzak alleen met de bus naar school gaan. Er geen prullenbak te vinden is en er geen vuil op straat ligt. Dat alle hondjes apricot poedels schijnen te zijn en dat mensen op gedempte toon met elkaar spreken. Dat bomen worden gesnoeid op een delicate manier, alsof je de nagels van je hoogbejaarde moeder knipt. Dat senioren hier nog een actief leven leiden en zich daar ogenschijnlijk wel bij voelen. Van de de prachtige esdoorn en ginko bomen. Aan de kleine huifkar achtige autootjes die hier heel veel rondrijden. Dat je bij de douanecontrole een stel slippers krijgt aangeboden als je je schoenen uit moet trekken en dat ze vervolgens een kruk voor je pakken als je ze weer moet aantrekken. Deze dingen maken het reizen voor ons als toerist heel aangenaam. Ik hoorde Monique gisteren zelfs met een verhoogde stem ‘Arigato gozaimasu’ zeggen en dat ging heel natuurlijk.
Terwijl ik dit schrijf in de treinreis van Kyoto naar Matsumoto, snelt het Japans landschap aan ons voorbij, dorpjes, veel rijstvelden, volkstuintjes, groene heuvels en in elke stad gillende reclameborden. Dat is misschien wel het enige wat lawaai maakt in dit land.
Vandaag wat boodschappen gedaan en zitplaatsen besproken voor een trip naar Himeji morgen. Het kan hier allemaal zo precies geregeld worden en met een glimlach.
In de middag zijn we met de trein naar Inari gegaan een klein plaatsje buiten Kyoto waar op de Mount Inari een pad is met duizenden tori’s. Fushimi Inari-Taisha shrine heet het officieel en het is een trekpleister van jewelste. Heel druk en niet alleen met tori’s maar ook met eettentjes, je waant je op een markt en als je niet stevig in je schoenen staat dan ga je los en eet je je helemaal ziek. Gelukkig hadden we kort van te voren heerlijk geluncht in de stad, dus de verleiding werd weerstaan. Probeer maar eens een foto te maken van de laantjes met tori’s, dat zou nog een probleem kunnen zijn, want met al die mensen wordt het al gauw een rommeltje. Maar wat schetst onze verbazing, als je maar ver genoeg doorloopt, tot waar er geen toiletten zijn!, en het steeds steiler wordt, worden de bezoekers aantallen steeds kleiner. Uiteindelijk loop je dan met een paar mensen door een laantje en deze kunnen dan mooi deel uitmaken van een foto. Rond het hoogste punt van deze tocht zijn er een paar sympathieke kleine zaakjes, waar je koekjes en drankjes kunt kopen en waar de eigenaars lekker aan het kletsen zijn met een gast of een boek lezen.
Het zweet stond ons wel op de rug en Monique werd flink gebeten door de muggen, maar we hebben lekker wat foto’s kunnen schieten van deze beroemde en al vaak gefotografeerde tori’s
Van Nara reizen we naar Koyasan, een gebied met vele tempels waar we in een, door monniken gerunde, ryokan (traditioneel Japanse vorm van hotel/pension) zouden overnachten. Koyasan is de thuisbasis van een actief kloostercentrum dat twaalf eeuwen geleden werd gesticht door de priester Kukai (postuum bekend als Kobo Daishi) voor de studie en de beoefening van het esoterisch boeddhisme. Het is het hoofdkwartier van de Koyasan-sekte van het Shingon-boeddhisme, een geloof met een brede aanhang in heel Japan. (met dank aan Wikipedia)
We besluiten een auto te huren, één met GPS in het Engels. Bij bevestiging van de huur wordt aangegeven dat de instructies in het Engels worden gegeven, maar dat de kaarten niet voorzien zijn Engelse tekst, maar alleen in het Japans. Het ingeven van het adres wordt dan een probleem. Maar daar hebben ze iets op gevonden, GPS coördinaten. Via een instructiefilm op Youtube zien we dat je de coördinaten kunt ingeven en dan komt het goed. We hebben gezocht hoe we dan aan die coördinaten kunnen komen en dat blijkt heel simpel; via Google maps. Dus invoeren in het navigatiesysteem en rijden maar. De Engelse instructies zijn heel duidelijk en binnen 2 uur rijden, beiden in een “hiep hiep hoera stemming”, zijn we bijna op de plaats van bestemming. Een klein dorpje vormt de start van een behoorlijke klim over een smalle weg. Met de regen, die in bakken naar beneden komt en vele takken en stukken steen, wordt het een voorzichtig ritje naar boven. We zijn onder de indruk van het prachtige groen om ons heen, maar maken ons (individueel en niet uitgesproken bleek later) toch wel zorgen of dit de juiste plek is. Op Google maps hadden we van te voren gekeken waar we moesten zijn en toen zag het er uit als een klein maar substantieel dorp. Dit was alleen maar bos en we moesten nog maar 90 meter! Lang verhaal kort, we waren niet op de juiste plek. Oorzaak verkeerde coördinaten, decimale graden ipv graden minuten seconden. Gelukkig kunnen we via de gehuurde router op internet de juiste waardes vinden en dan blijkt dat we ruim 2 uur van onze bestemming zitten. (Blijkt later toen we de auto weer inleverden, dat je op deze navigatie systemen ook een telefoonnummer kunt ingeven van een bedrijf en dan word je ook naar je bestemming geleid.) Wat hebben we geleerd? Dat regen en GPS coördinaten slecht samengaan ;-)
De Jokiin ryokan waar we overnachten is prachtig, we eten vegetarisch en het eten is een plaatje om te zien. ‘s Morgens om 5:50 uur wonen we een ceremonie bij en daarna krijgen we een echt Japans ontbijt met rijst, miso soep, groenten soja en eten we in een grote zaal met alle gasten. Naast mij zit een Frans vrouw, ze vindt het niet lekker, “er zit niks zoets bij, niet eens croissants”. Ja zo kun je het ook bekijken, maar dan heb je wel een verkeerd vakantieland gekozen.
