Bunraku

Bunraku is een poppenspel, waarbij drie poppenspelers één pop bedienen. Hoofdspeler houdt zich bezig met hoofd en rechterhand. De tweede en derde speler, respectievelijk de rechterhand en de benen. Het podium is zo gebouwd dat je de benen van de poppenspelers niet ziet en met uitzondering van de hoofdspelers, hebben de spelers zwarte kleding aan en een zwarte kap over het hoofd. Meer info kun je makkelijk vinden op Wikipedia.

Het National Theatre  is de plaats waar we moeten zijn, we hebben de kaartjes twee dagen eerder al opgehaald, dus we lopen alsof het dagelijkse kost is, in de kortste lijn van metrostation naar het theater. We hadden ons schoonste goedje aangetrokken, we hadden namelijk toen al gezien dat het echt een uitje was. Wat ons ook opviel was dat de meeste gasten een tas bij zich hadden. Helaas wordt ook hier aangegeven dat het niet is toegestaan om tijdens het spel foto’s te maken. Nee anders geformuleerd, ‘zou u willen afzien om foto’s te maken’.

Het verhaal hebben we al gelezen, maar een vertaling in het Engels via een zendertje, is wel heel fijn. Het is prachtig om te zien hoe de poppenspelers de poppen bespelen en de toeschouwers meenemen in het verhaal. De verteller speelt vaak alle rollen en verdraait en vervormd zijn stem en zijn hele gezicht om de juiste toon aan te slaan. (Trouwens, geen enkele vrouw in het ensemble, voor zover zichtbaar).

Na twee stukken sluit het gordijn en de hele zaal komt in beweging, zonder enig geluid te maken. Plots zien we de tasjes weer opduiken en binnen een 30 seconden ben je omgeven door etende en drinkende mensen. (Er wordt heel weinig gepraat viel ons op, geen goedendag als er mensen naast je komen zitten, geen prietpraat zogezegd. Nog geen kuch gehoord tijdens de voorstelling, je kunt je dus wel voorstellen hoe ik me voelde toen ik een kriebel kreeg. Het zweet brak me zowat uit, gelukkig nog een fles water bij ons.) We hadden beter moeten weten, de voorstelling duurt van 16:00 tot 20:45, dan moet je wel eten meenemen. Na de pauze van een half uur gaat het verder en als het verhaal zijn einde nadert zijn we ook benieuwd hoe het zal gaan met het eindapplaus. (het was een stuk wat nog niet eerder in dit theater was vertoond) Staande ovatie en meerdere malen gordijn open en dicht? We kunnen er kort over zijn, het applaus duurde net zo lang als het sluiten van het gordijn, plus nog eens vijf seconden en daarna snelden men zich naar buiten alsof iedereen zijn plas had zitten ophouden en het punt van uitbarsting bijna was bereikt. Binnen 2 minuten was de zaal leeg en zaten wij nog na te gloeien van de voorstelling. Buiten was ook al iedereen vertrokken via taxi, bus of anderszins.

We zijn  bij ons hotel nog op zoek gegaan naar een restaurantje, want we krijgen altijd honger als we mensen zien eten.